‘Als ze geen zussen waren geweest, was het allemaal heel anders gelopen.’
Tijdens de korte fietstocht van haar studentenkamer naar de TU in Eindhoven blijft Mila die allesvernietigende zin hardop herhalen. De slotzin van de bestseller die ze twee weken geleden in één ruk uitlas, had haar aan het denken gezet. En ze was niet de enige.
Als een kleurenpalet aan emoties razen de afgelopen jaren door haar gedachten. De eerste week op de Universiteit leken de professoren, lokalen en de informatie waarmee ze voor haar studie Biomedische technologie aan de slag moest, immens. Niet veel later kromp de bevangenheid en leerde ze haar medestudente Kiki kennen. Net als Mila had zij een ongekend stel bèta-hersenen en daarnaast een platte dosis humor om het leven de nodige kleur te geven. Vanaf hun eerste ontmoeting in de toiletruimte van de Uni hadden ze beiden een onverklaarbare verbinding gevoeld.
‘Hallo, is daar iemand? Zit ik hier even lekker op de wc, blijft die verdomde rol in dat apparaat klemmen. Wie kan me wat papier onder de deur doorschuiven?’ Het was de eerste keer dat Mila haar eigen stem meende te herkennen en ze schoof een stapeltje papieren handdoekjes onder de deur door. Vanaf die dag bloeide hun vriendschap open tot een zee van klaprozen; weelderig en kleurrijk maar kwetsbaar.
Mila zet haar fiets in het rek en ziet Kiki bij de ingang al op haar wachten.
‘Hi, hoe gaat ie?’
‘’t Gaat.’
‘Zenuwachtig?’
‘Beetje.’
‘Ik ook.’
Hun voetstappen galmen door de verlaten gangen. Kiki opent de deur naar het lab en gebaart Mila voor te gaan. Ze bekijkt de vertrouwde ruimte. Bijna drie jaar dezelfde statieven, branders en telescopen op een rij, evenals de veiligheidsbrillen en witte jassen aan de kapstok. Als de deur achter haar in het slot valt, trillen de honderden petrischaaltjes in het rek.
‘Heb je nog om toestemming gevraagd?’
‘Nee, ze zouden het nooit goedkeuren.’
Kiki knikt en pakt een witte jas van de haak. ‘Hier, staat je altijd mooi.’
‘Waar heb je het materiaal verstopt?’
‘In de derde koeling, achterin tussen de reageerbuisrekjes.’
Mila trekt de deur open en pakt de twee proefbuisjes. Dan voelt ze Kiki’s warme hand op haar linkerschouder en in een vloeiende beweging draait ze zich om. Terwijl haar voet de deur van de koeling een zetje geeft, begint ze de zachte zoete lippen te zoenen die ze al zo vaak heeft gezoend.
‘Zullen we ons nog een keer laten gaan?’
‘Maar wat als er een match is?’
‘Ssst.’ Kiki legt haar wijsvinger op Mila’s lippen. ‘What happens in the lab, stays in the lab.’
Mila laat het DNA-materiaal in haar witte jaszak glijden en rukt de knoopjes van haar bloesje los. ‘O man, laten we hopen dat er 21 jaar geleden geen fout is gemaakt!’ Ze pakt Kiki’s hand en trekt haar mee de afgeschermde praktijkruimte in.
Terwijl ze hun handen over elkaars borsten laten gaan, branden de monsters in Mila’s jaszak.